Skribent: Sindre Ekrheim

Tonen er lett og lystig i Dikt og udikt om likt om ulikt. Språket til Torgeir Rebolledo Pedersen er eit reinhekla lingua ludens, som gjev akt på ordklangane. Les kritikken av biletdiktboka Dikt og udikt om likt og ulikt av Torgeir Rebolledo Pedersen, illustrert av Akin Duzakin, her.

Fernando Pessoa stillar ikkje berre til skode ei rad poesiar, filosofiar og litteraturar som ein slags labyrintisk prestasjon som lesaren skal stå måpande ovanfor. Nei, Pessoa skriv litteraturar i fleirtal som talar direkte til ein lesar også i 2017. Dette syner nyutgjevinga av gjendiktiga frå 1989. Les kritikken av Det er ikkje meg jeg forestiller av Fernando Pessoa i Henning Kramer Dahls gjendikting her.

Det levde og levande livet smuldrar opp i møte med dei svimlande, ofte mørke tankerekkjene tekstane kvernar fram. Sæterbakkens etterlatne manuskript er ei givande litterær vandring i sjølvets labyrint. Les kritikken av Ikke noe av dette handler om meg av Stig Sæterbakken her. 

Om ein freistar strupe elden ved å slå på han, risikerer ein at glørne spreiar seg og vert kjelde til fleire brannar. Dette kan stå som eit bilete på dei rike rørslene som finst i Sånger och formler, skriven av den svenske poeten Katarina Frostenson. Les kritikken av Sånger och formler av Katarina Frostenson her.

Mona Høvrings dikt er i språkleg alarmberedskap og tek språket på alvor, i den forstand at språket aldri er nøytralt, men veit at det har evna til å nøytralisere menneske. Høvring kan snu og vende på eit bilete og ikkje gje det fred, men kan også, andre stader, late det få stå og tone fram i all sin enkelheit. Les kritikken av Mona Høvrings diktbok Jente med dødningehode her.

Gro Dahle undersøkjer systerrelasjonen i alle sjatteringar. Her finst bilete som sender assosiasjonane på reise i svært ulike retningar, samstundes som systerdikta rører seg frå det vennlege til det burleske og groteske. Les kritikken av Gro Dahles diktbok Søster her.

Framstillinga av Stuntpoetanes historie er svært leseverdig. Thor Sørheim dokumenterer som ein historikar, er passe sjølvironisk, men er høgst alvorleg når han på konsist vis presenterer dei viktigaste hendingane i deira historie. Les Stuntpoetenes historie av Thor Sørheim her.

Poesiåret 2016 lir mot slutten. Så det er tid, no når tida renn ut, å gjere opp status over dei norske diktbøkene ein ikkje må leggje til sides når siste kalenderblad vert røska ned frå veggen. Sjå den ikkje-rangerte og ikkje-alfabetiske lista over sju dugande norske diktbøker frå poesiåret 2016 her.

Helge Torvund har skrive ei stor og rik poesibok. Alt brenner grip vidt i tema, kvesser sansane, kjenslene og tanken gjennom å skrive fram ein kombinasjon av intensive og ekstensive bilete som gløder og avdekkjer at det alltid er noko meir å sjå. Les kritikken av Alt brenner av Helge Torvund her.

Joar Tibergs diktbok Atts jord er ein freistnad på å skrive ein uhyre open naturpoesi, der blikket er styrt av sansen for betane og delane. Langdiktet balanserer heile tida på forståingas kant, og ofte fell det ned på den sida der ein ikkje forstår så mykje, ein må  i staden lytte seg fram etter ordlyden. Les kritikken av Atts jord av Joar Tiberg her.