Det som kjenneteiknar stor litteratur, er at ein nærmast ikkje veit korleis ein skal gripe fatt i den, fordi tråden ein grip i veks og forgreinar seg, i ein aukande kompleksitet. Slik opplever eg Göran Sonnevis nye, omfangsrike diktbok, Sekvenser mot Omega. Les kritikken her.
Dei skjøre kreftene
Ruindikt av Jo Eggen er forma som ei reisedagbok frå Irland og inneheld diktrapportar frå reiser i landet i perioden 2013– 2016. Jo Eggen har med dette skrive ei av årets beste norske diktbøker. Les kritikken av Ruindikt av Jo Eggen her.
Kvervlar i kanalen
Samtidspoesien som kjem ut i Noreg spennar vidt, frå det forteljande til det fortettande diktet. Diktet i denne antologien, Den engelske kanal, treng å lesast med merksemd, eller utan at ein har foten på assosiasjonsbremsen. Les kritikken av Den engelske kanal, redigert av Jørn H. Sværen, her.
Jord og himmel i rørsle
Ære. Være 1–36 er eit diktverk som syner den utsette litteraturen og det utsette diktet vørdnad, og gjer det ved å hylle og pakke seg sjølv inn i eit utal referansar til dikt, myter og soger. Les kritikken av Ære. Være 1–36 av Mathias R. Samuelsen her.
Forvandlingsfiguren
Inger Christensens essays i Hemmelighetstilstanden belyser aspekt ved hennar eigen poesi, men ber dessutan i seg innsikter med rekkjevidde utanfor poesien. Vel kan ei seie at skriftstykka har eit filosofisk tilsnitt, men tenkinga er så djupt voven inn i ein konkret poetisk praksis, i ei verd, at tenkinga verkar å vekse ut frå sjølve verda, opp frå jorda. Les kritikken av Inger Christensens Hemmelighetstilstanden her.