Poesi og poesikritikk
Min døde hund er ei kjærleikserklæring til ein avdød hund, i forma til ei rekkje vene dikt. Joakim Kjørsvik har skrive varierte, vene og tankjevekkande hyllingsdikt med ein mytologisk klangbotn. Les kritikken av Min døde hund av Joakim Kjørsvik her.
Debutanten Anna Kristina Knudsen sparer ikkje på sjokkeffektane i denne oppvekstskildringa, eller valdsodysseen, på diktform. Les kritkken av 7078 Saupstad av Anna Kristina Knudsen her. http://humbaba.no/ein-valdsodysse/
Om ikkje tida er komen for å summere opp poesiåret 2019, med rituelle akk og sukk over kor dårleg stoda er i poesien, så er tida definitivt her for å peike på nokre framifrå diktbøker og gjendiktingar som stakk seg ut i året 2019. Les meir her.
Lennart Sjögren har skrive drygt tretti diktbøker sidan 1950-talet og må reknast som ein nestor i svensk lyrikk. Den norske gjendiktinga av I greinverket kjem ut nesten samtidig som den svenske originalutgåva, gjendikta av Jostein Sæbøe. Det er gjævt gjort av Nordsjøforlaget. Les kritikken av Lennart Sjögrens I greinverket her.
I Arne Hugo Stølans nyaste diktbok, Gjennomtrekk, bles ein biletstraum frå fortida. Her handlar det om minnearbeid, der ei fortid brått tek til å leve. Les kritikken av Gjennomtrekk av Arne Hugo Stølan her.
Jon Ståle Ritlands biletdrivne dikt pendlar mellom fråvær og fylde, bevegelse og stillstand, det timelege og ævelege. Les kritikken av Jon Ståle Ritlands Karbonforbindelser her.
På same vis som celledelinga er sentralt voksterprinsipp, er den nye diktboka til Marte Huke gjennomsyra av ei dobling, ei spalting – som heile tida overlappar kvarandre. Huke har med diktboka Du er et levende sted skrive ei av årets betre diktbøker. Les kritikken av Du er et levende sted av Marte Huke her.
Diktboka til den kinesisk-amerikanske poeten Mei-mei Berssenbrugge kan ein sjå på som ein langsam mediterande og oppmerksam vandring i skogen, jamvel om det finst éin avstikkar til den urbane moteverda. Her møter ein lauvfroskar, roser, fjell og dammar, altså ein rik flora og fauna. Les kritikken av Hallo, rosene av Mei-mei Berssenbrugge her.
I dikta til debutanten Erlend Skjetne vert element som natur og segner veva saman og inn i forholdet mellom to menneske. Dei to bur ein stad omgjeven av natur, langt nord i landet. Det er særleg gjennom dei suggestive naturbileta at dikta reflekterer forholdet til det andre mennesket og til seg sjølv. Les kritikken av Skare av Erlend Skjetne her.
Det handlar om mennesket og politikken. Om venleiken, kjærleiken og tidas ubønhøyrlege gang i dikboka Innom av Stig Homås. Om det finst eit konstant trekk i lyrikken til Holmås, må det vere at poeten alltid plasserer mennesket i forhold til noko som er større enn individet. Les kritikken av Innom av Stig Holmås her.