Tadeusz Różewicz (1921-2014) vert rekna som ein av dei store polske poetane. Różewicz er anti-poet med djup skepsis til språket. Kombinasjonen av riving og bygging, av språkleg desentrering og konsentrasjon skapar eit særeige lyrisk univers. Les krtikken av Gråsoner av Tadeusz Różewicz i Agnes Banachs norske gjendikting her.
Ein opplysande slutt
Det er dei langsame geologiske prosessane dei nye dikta til Halvard Foynes grip fatt i, ofte på svimlande vis. Les kritikken av Ansiktet, håret, lyset i huden av Halvard Foynes her.
Gudommeleg lyte
Diktboka Nike diskuterer tilhøvet mellom dei andres blikk på den skada kroppen og korleis det kjennest å leve med handikappet som definerande del av identiteten. Les kritikken av Nike av Caspar Eric omsett frå dansk til norsk av Dan Andersen her.
Lyrisk forteljing om beskyttelse
Diktdebutanten Rebecca Wexelsen skriv dikt om fødselen, barnet og den vonde lausrivingsprosessen, kanskje især for mora. Les kritikken av diktdebuten Så faller jeg av Rebecca Wexelsen her.
Gitterskrift
Sjølv om Søren Ulrik Thomsen vert rekna som ein modernistisk poet, er dikta hans tilgjengelege, fulle av gnistrande bilete og lydlege, musikalske sekvensar. Om ein skrapar litt i dikta, syner biletstrukturane seg å vere kompliserte, men ledige. Les kritikken av Rystet speil av Søren Ulrik Thomsen i Markus Midrés gjendikting her.