Poesi og poesikritikk
På same vis som celledelinga er sentralt voksterprinsipp, er den nye diktboka til Marte Huke gjennomsyra av ei dobling, ei spalting – som heile tida overlappar kvarandre. Huke har med diktboka Du er et levende sted skrive ei av årets betre diktbøker. Les kritikken av Du er et levende sted av Marte Huke her.
Diktboka til den kinesisk-amerikanske poeten Mei-mei Berssenbrugge kan ein sjå på som ein langsam mediterande og oppmerksam vandring i skogen, jamvel om det finst éin avstikkar til den urbane moteverda. Her møter ein lauvfroskar, roser, fjell og dammar, altså ein rik flora og fauna. Les kritikken av Hallo, rosene av Mei-mei Berssenbrugge her.
I dikta til debutanten Erlend Skjetne vert element som natur og segner veva saman og inn i forholdet mellom to menneske. Dei to bur ein stad omgjeven av natur, langt nord i landet. Det er særleg gjennom dei suggestive naturbileta at dikta reflekterer forholdet til det andre mennesket og til seg sjølv. Les kritikken av Skare av Erlend Skjetne her.
Det handlar om mennesket og politikken. Om venleiken, kjærleiken og tidas ubønhøyrlege gang i dikboka Innom av Stig Homås. Om det finst eit konstant trekk i lyrikken til Holmås, må det vere at poeten alltid plasserer mennesket i forhold til noko som er større enn individet. Les kritikken av Innom av Stig Holmås her.
Vemund Solheim Ådland skriv ein heilt særeigen, konsekvent poesi. Få samtidspoetar kan liknast med han, men han liknar på seg sjølv, også i årets bok, Årsol. Les meldinga av Årsol av Vemund Solheim Ådland her.
Morten Wintervolds diktbok Byen, byen, babyen har ein tydeleg fødselshorisont, men dikta traskar altså ikkje berre rundt i det aller næraste, men tek inn verda, på godt og vondt. Les meldinga av Byen, byen, babyen av Morten Wintervold her.
Bruks-og kamplyrikken vert ofte klaga for å gi saka forrang framføre dei kunstnariske omsyna, og vert difor kvalitativt dårleg. Antologien Alt skal bli forandra. Snart syner det motsette: det er eit diktutval som burde appellere til mange. Les kritikken av Alt skal bli forandra. Snart, redigert av Anne Marit Godal og Leif Høghaug her.
Når dikta til Patrizia Cavalli vender seg mot det tilsynelatande upoetiske og trivielle i tilværet, og lader dikta med kvardagens umerkelege erfaringar, er det òg med eit medvit om at dikta snur seg bort frå den poetiske forventinga. Les kritikken her av Diktene mine vil ikke forandre verden (1974) av Patrizia Cavalli, gjendikta frå italiensk til norsk av Tommy Watz.
Boka En annen verden av Anemari Neple syner fram, i eit klart, sobert og reflekterande språk, korleis ein kan forstå sentrale punkt i Tor Ulvens tekstar. Les kritikken av En annen verden av Anemari Neple her.
Diktboka Det er berre eit spørsmål om tid. Kalenderdikt 2014–2018 av Eldrid Lunden kan ein karakterisere som ei sørgje- og tapsbok. Dikta vigde den avlidne ektemann eig eit uvanleg trykk. Les kritikken av Det er berre eit spørsmål om tid av Eldrid Lunden her.