Skribent: Sindre Ekrheim

I skjeringa mellom forteljinga og diktet, mellom ei flytande og fast form, trugar nokre av tekstane i Vannsikt med å løyse seg opp framføre augo til lesaren. Les kritikken av Vannsikt av Lars Haga Raavand her.

Sjølv om den japanske poeten Hiromi Itō i Ete, pule, drite, føde, drepe, blø på sjokkerande vis fordjupar seg i den konkrete menneskelege materien in extenso, skriv i eit utal former, og via dette påkallar viktige refleksjonar kring det kjønna samfunnet, skapar ho svært leseverdige dikt. Les kritikken av Hiromi Itōs Ete, pule, drite, føde, drepe, blø her.

Rune F. Hjemås skriv fram prosatekstane i Et lite skritt for mennesket. Fotografier (1985-2018) med ein skrudd sjarm, heile tida på jakt etter ei opning i minnebileta, ein stad der alt snur til det betre, eller til det verre. Les kritikken av Et lite skritt for mennesket. Fotografier (1985-2018) av Frode F. Hjemås her.

Viss det automatiserte i kroppen, livet og samfunnet skal gjere seg gjeldande og gripbart, er det då som smerte, ubehag, dikt eller kulturteori? Joanna Rzadkowska skriv i diktboka Luftmensch ledige og tankjevekkande om individet og kroppen i det urbane og stressande kvardagslivet. Les kritikken av Luftmensch av Joanna Rzadkowska her.

Bjørn Rasmussens Ming, som var nominert til Nordisk råds litteraturpris, er eit stykke eruptiv og biletsterk litteratur som syner fram både psykosen, overgrepet, rusen, psykiatrien og kjærleiken. Les kritikken av Ming av Bjørn Rasmussen her.

I si siste samling, Forløp, ser Torild Wardenærs utviklinga av eit embryo frå kaleidoskopiske utsyn. Det fangar lesaren. Les kritikken av Forløp av Torild Wardenær her.

Prosasamlinga Nylig historikk framstår som eit morosamt litterært morass. Her finn ein prøvar på det menneskelege kollektivets umedvitne tankeliv, påfunn og dårskapar. Les kritikken av Nylig historikk av Audun Mortensen her.

Ingvild Lothes debutdiktbok Hvorfor jeg er så trist når jeg er så søt inneheld dikt og liner som rammar lesaren som skot. Yndefullt er upassande karakteristikk å setje på dikta. Rått, brutalt og rasande duger betre. Les kritikken av Hvorfor jeg er så trist når jeg er så søt av Ingvild Lothe her.

Med boka Clair-obscur tematiserer Hans Petter Blad at ein ikkje ønskjer å stire det problematiske og vonde i auge, korkje i samfunnet eller i sitt eige liv, men heller vel å fortrengje det. Les kritikken av Clair-obscur av Hans Petter Blad her.

Diktboka Wunderkammer, som er på over åttehundre sider, er ein forunderleg ustabil tekst som representerer ein vedvarande hermeneutisk terror, der delen aldri går opp i heilskapen og heilskapen aldri finst til fulle i delane. Les kritikken av Wunderkammer av Nils Chr. Moe-Repstad her.