Humbaba

Kristian Bergquist skriv i Over alt på jord med den kvardagslege, snakkande prosatonen og med det diktar eg-et lesaren er blitt så godt kjend med gjennom hans tidlegare diktbøker. Ti år etter terroråtaket 22. juli 2011 har Kristian Bergquist vigd ei heil diktbok til det som skjedde. Korleis talar eit dikt som har mista verda?  Les kritikken av Kristian Bergquists Over alt på jord her.

Når ein les desse klangfulle og ordfattige dikta i Eins pust av Mathias Nyhagen Asplund, får ein kjensle av å verte plassert i ei urtid der ein konsentrerer seg om dei heilt basale tinga. Iblant verkar det som om språket ikkje er språk, men står på terskelen til språkleggjeringa, i overgangen frå lyd til ei artikulering av språkleg meining. Les kritikken av Eins pust av Mathias Nyhagen Asplund her.

Ein overordna tendens i diktboka Elementene til Morten Claussen er at dikta strevar mot å overskride dei jordiske vilkåra samstundes som dikta stangar mot, og vert kasta attende på, materien. Følgjeleg er lengta umogleg å tilfredstille. Les kritikken av Elementene av Morten Claussen her.

Vibeke Rosenberg debuterer med den som bor ved et juv, ein bundel med naturlyriske dikt, sansingar og refleksjonar som det er all grunn til å dvele ved. Les kritikken av den som bor ved et juv av Vibeke Rosenberg her.

I Aina Villangers fjerde bok, Onkel Arne og månen, dreier det seg om onkelen til forfattaren. Han tok sitt eige liv i 1969, året for måneferda til Apollo 11. Månen og måneferda spelar ei essensiell rolle i boka og i tekstane, både som tidspuls og koloritt, men også som overordna motiv og bilete på Arnes lengslar, frykt og fantasiar. Les kritikken av Onkel Arne og månen av Aina Villianger her.

Maria Dorothea Schrattenholz vert i 2015 nominert til Tarjei Vesaas’ debutantpris for diktboka Atlaspunkt. Hennar andre diktbok, Protosjel, står ikkje attende for debuten. I Protosjel finst ein markant energi, ein puls som pumpar fram linene, kombinert med ei sanseleg og ekspanderande biletskaping som grip tak i lesaren. Les kritikken av Protosjel av Maria Dorothea Schrattenholz her.

Dikta i Sangene og somrene av Ingvill Solberg er uhyre formmedvitne. Det er nærliggjande å tenkje på formularet når ein les dei fordi diktets skjema trer så distinkt fram. Les kritikken av Sangene og somrene av Ingvill Solberg her.

Tittelen Nedstyrtet poesi teiknar opp ein vertikal akse og gir signal om ein poesi som har falle, frå det himmelske til det jordiske, og som ber avstanden – fallet – i seg. Og denne avstanden vert vent og gåtefullt uttrykt i bileta til Dan Andersen: «En tynn mørk kvist / stikker ut fra himmelen / slik dørene til noen roterom / ikke lar seg lukke». Les kritikken av Nedstyrtet poesi av Dan Andersen her.

Kristin Bergets nyaste diktbok er ei poetisk undersøking og gjennomtenking av naturtapet eller klimasorga. Her møtest det heilage og profane, idyllen og katastrofen, ritualet og kvardagen, namnet og kroppen. Å reflektere over korleis klimasorga ter seg er ikkje uvesentleg, for korleis ein handterer den sorga bestemmer forholdet til naturen og korleis ein møter naturøydeleggingane. Les kritikken av Våre sår i hogstflaten / rense overgi blanke trær / blomstre opp i dødsraten / hvisk navnet / ut her av Kristin Berget her.

Staden der dikta i Søsterkranser av Kjersti Bronken Senderud er forankra, der ei rad dyre- og menneskefigurar så å seie strøymer gjennom, balanserer hårfint mellom det reelle, det draumelikande og det mytiske. Les kritikken av Søsterkranser av Kjersti Bronken Senderud her.