Det som imponerer med Henning H. Bergsvågs dikt, i tillegg til at han skriv fram overraskande setningar, er den gjennomførte komposisjonen. Les kritikken av Du er ikke her av Henning H. Bergsvåg her.
Når éi verd går under, kan ei anna oppstå
Det manglar korkje på overraskande bilete, tenking og erkjenning i dei reinskorne, stille dikta til Casper André Lugg. Les kritikken av Nymånedagene av Casper André Lugg her.
Den utsette kroppen
Ylva Ambrosia Wærenskjold skriv prosaisk, hardt og omsynslaust ærleg. I botn av dikta ligg eit barneverndsokument som det vaksne eg-et forheld seg til. Les kritikken av Syv somre og femten vintre av Ylva Ambrosia Wærenskjold.
Eit fall for synene
Gyđrid Elísassons er ein fablande realistisk poet. Grensene mellom draum og røyndom kan ikkje skiljast skarpt og den rådande orden vert skipla. Les kritikken av Gyđrid Elísassons Dikt i utval (1983–2012) her.
Kontant, fortvilande klårsyn frå Guddal
Det er sjeldan at nærmast alle dikta i ei diktbok held same høge litterære og sitatvenlege nivå. Det er tilfellet med Anne Helene Guddals andre diktbok, Døden og andre tiggere. Les kritikken av Døden og andre tiggere av Anne Helene Guddal her.
Poetisk pragmatikk
Det poetiske nivået i Alt skal skinne og blø av Sandra Lillebø uttrykkjer innsikter om språk og makt, (kjønns)roller og usynleggjering. Det er nett når ein kjem til dette med usynleggjeringa at Sandra Lillebø gjer lure ting som diktar. Les kritikken av Alt skal skinne og blø av Sandra Lillebø her.
Nihilistisk novellekunst
Novellene i Jeg er broren til XX av Fleur Jaeggy faldar ut store kontrastar. Ved å kombinerer ein emosjonelt flat og effektiv stil med opprørande innhald, tiltrekkjer og fråstøyter desse novellene. Les kritikken av Jeg er broren til XX av Fleur Jaeggy her.
Alt som er under sola
Når poeten Kjartan Hatløy i prosasamlinga Den Kvite vegen i ein augneblink fastheld dei aller minste tinga, vert dei til eit prisme for kosmos. Les kritikken av Den kvite vegen. Stemningar frå Salbu av Kjartan Hatløy her.
Når stilla skjuler ein krokodille
Appelsinane eksploderer, songlerkenes augo vert forvandla til eit blodbad og stjernene rotnar på himmelen. Den japanske poeten Ayane Kawata korrigerer i Tid av himmel oppfatninga av austleg dikting som berre ein kontemplativ, tilbaketrekt aktivitet. Les kritikken av Tid av himmel av Ayane Kawata her.
Rykte om verda
Lugten af sne av den danske poeten Pia Tafdrup er vorte til ein katalog over dei behagande duftene, men også, i alle fall i nokon mon, over stanken, urinen, det skitne. Her er dikt om tomatar, om urinering, om lukta frå ein kjær person som vekker forventing. Les kritikken av Lugten af sne av Pia Tafdrup her.