:poesikritikk
DIKT
Ylva Ambrosia Wærenskjold
Syv somre og femten vintre
Oktober forlag, 2016
I Ylva Ambrosia Wæresnkjolds diktbok Syv somre og femten vintre finst ikkje mykje metaforisk utanomsnakk. Språket er direkte, tidvis saksorientert, klinisk. Til grunn for dikta ligg eit femti siders dokument frå ei barnevernsmappe som det kvinnelege eg-et les mange år seinare, no når ho er vaksen.
Omrisset av en menneskekropp fra krisesenterets papirer med kryss på håndledd, knær, hals x blåmerke x blåmerke x blåmerke (Syv somre og femten vintre, Ylva Ambrosia Wærenskjold)
Lesaren får avgrensa innsyn i saksdokumenta. Dokumenta vekkjer spørsmål og refleksjonar hos eg-et: Korleis identifisere seg med, og kjenne seg att i, journalspråkets formaliserte, menneskeabstraherte vokabular? Korleis avgjere kva som er lygn og sanning når eg-et har avgrensa tilgang til barndommen gjennom ihugkominga.
I forlenginga ligg fleire større spørsmål dikta kryssar: Korleis fortelje og skrive om eit framandt liv slik at ein yt det rettferd? Korleis er det å vere eit språklaust barn, eller ein klient, prisgjeve eit språk forvalta av andre? I barnevernspapira opptrer ikkje eg-et eingong med eige fornamn, men som «ungen». Rett nok er alt språk allment og vil til ein viss grad innebere utilbørlege konstruksjonar.
Og sjølv om ho strevar med å pusle bitane frå fortida på plass, er det nett kroppen som er ihugkomingas og erfaringas organ.«Jeg sier mitt eget navn for å forstå / at barnet er kroppen jeg bærer». Og den vaksne kjempar med korleis ho, som har arva slaga og valdshistorikken, sjølv kan nærme seg eit barn, anten eige eller eit det passar på.
Barnet detter mot en vinduskarm og jeg trøster, kysser den røde pannen, bærer barnet med meg Her, sier jeg, er kulen Du vet vi mødre, sier helsesøsteren Vi engster oss sånn Gutten din fikk nok bare en støkk i seg Jeg korrigerer henne ikke, lar meg selv være mor (Syv somre og femten vintre, Ylva Ambrosia Wærenskjold)
«men diktene mine skal aldri være bevis», skriv Wærenskjold. Prov, forteljing, attforteljing, vitnesbyrd, ihugkoming, dokument, dikt. Ulike teksttypar med ulike sanningspretensjonar. Det vert hengande i lufta korleis dikta skal handsamast, anna enn at dei står der, om lag slik ein utsett kropp trer fram. «Jeg fødes uten en skramme / og forskjellen på fantasi og virkelighet / er erindring». Dikta, eller kroppen hennar, skal ikkje få lov å vere berre prov på vald og slag, om ho skal leve vidare. «Jeg vil si noe som beskriver uten å gjenta».
Tittelens første del «syv somre» peikar på at barndommen også rommar tryggleik og idyllar, fortrinnsvis i samværet med mora.
«men diktene mine skal aldri være bevis», skriv som nemnt Wærenskjold. Poeten, som har gjeve ut ein roman tidlegare, skriv prosaisk og krystallklart, tidvis hardt og omsynslaust ærleg ovanfor seg sjølv og eiga historie, utan at det kvinnelege eg-et vert gestalta som utvitydig offer. Poeten veit sjølvsagt at dikta ikkje naudsynlegvis vert sterkare om ei vond historie ligg attom og trykkar. I diktskrifta har ein berre språket og eigen kropp å stole på. Kanskje botnar den prosaiske stilen i ein mistillit, eit dobbelt svik, frå den eine foreldra og frå språket ein finn i barnevernsdokumenta. Om ein ser på dikta som freistnad på å bringe desse offentlege dokumenta i samsvar med eigne erfaringar, den eigne kroppen, så syner dei også kva avgrunn det kan finnast mellom opplevingar og språk, skrift og erfaring. Men dikta syner samstundes at det er mogleg å gjere erfaringar i skrifta og skrivinga, som kan verke attende på eiga historie og på sjølvforståinga. «Det tyngste med slagene er at jeg ikke vet hva de har gjort / Hva de gjør».
Sindre Ekrheim, Bergen, 8.09.2016.
(sekrheim@humbaba.no)