Humbaba

Det særmerkte ved Amalie Kasin Lerstangs dikt er at dei maktar filtrere den ytre industrihistoria gjennom individuelle erfaringar. Dikta er ekspressive og løper nedover boksidene. Les kritikken av Vårs av Amalie Kasin Lerstang her.

Det er ikkje all skjønnlitteratur ein merkar er skjønnlitteratur, sjølv om den påstår seg å vere det. Med Richard Brautigans korttekstar veit ein, allereie idet ein les første setninga i boka, at dette verkeleg er skjønnlitteratur. Les kritikken av En god setning. Og en god setning til av Richard Brautigan, omsett og i utval av Jan Erik Vold.

Diktboka Skyggeløs av kinesiske He Dong freistar biletleggje noko som ikkje er direkte synleg, nemleg tida. Det ein bilesterk, meditativ og tenkjande poesi som møter lesaren i denne boka. Les kritikken av Skyggeløs av He Dong her. 

Det er der, i språket, at litteraturen veks fram. Og litteraturen plantar noko i lesaren. Fredrik Hagens prosabok, Alt er barndom, gjer på sitt beste nett det. Les kritikken av Alt er barndom av Fredrik Hagen her.

I diktboka Dikt husker stemmen av islendingen Sigurđur Pálsson møter lesaren ei diktrøyst med varierande stilleie. I dikta utspelar det seg ein kamp mellom skapinga og øydelegginga. Les krtikken av Dikt husker stemmen av Sigurđur Pálsson her.

I diktdebuten Jonathan og Sailor j. vert ein presentert for ei ven, men også destruktiv og vond kjærleikshistorie mellom to unge menn. Dei fragmenterte dikta er sanselege og ekspressive. Les kritikken av Jonathan og sailor j. av Jonathan August Lengali her.

Den slentrande og forteljande stilen, kopla til daglegdagse observasjonar og tilsynelatande tilfeldige assosiasjonar, har blitt til eit varemerke for Haagensens lyrikk. Stor er ikkje noko unnatak. Les kritikken av Stor av Nils-Øivind Haagensen her. 

Årets diktbok frå Helge Torvund, Tidslys, kan ein sjå i forlenginga av Alt brenner. Men i Tidslys er det som Torvund kjølar elden litt i høve til den ekstatiske poetiske entusiasmen som sprang fram i førre diktboka. Les kritikken av Tidslys av Helge Torvund her.

I Reisen møter Gunvor Nervold Antonsens visuelle kunst dikt av Hans Petter Blad. Hans Petter Blads dialogiske dikt spenner opp eit stort historisk, geografisk og litterært rom i det vesle formatet. Eit utal moglege kryssingar og forbindelsar oppstår. Les kritikken av Reisen av Gunvor Nervold Antonsen og Hans Petter blad her.

Eg-et i denne debutantboka, Anna, ønskjer å frigjere seg frå minna, for å eige seg sjølv og framtida fullt ut. Det er ei sår diktbok, der språkbileta vert utvikla trinn for trinn. Les kritikken av Om netten brukar mor dråpeteljar av Svanhild Amdal Telnes her.