Poesi og poesikritikk
Lennart Sjögren har skrive drygt tretti diktbøker sidan 1950-talet og må reknast som ein nestor i svensk lyrikk. Den norske gjendiktinga av I greinverket kjem ut nesten samtidig som den svenske originalutgåva, gjendikta av Jostein Sæbøe. Det er gjævt gjort av Nordsjøforlaget. Les kritikken av Lennart Sjögrens I greinverket her.
I Arne Hugo Stølans nyaste diktbok, Gjennomtrekk, bles ein biletstraum frå fortida. Her handlar det om minnearbeid, der ei fortid brått tek til å leve. Les kritikken av Gjennomtrekk av Arne Hugo Stølan her.
Jon Ståle Ritlands biletdrivne dikt pendlar mellom fråvær og fylde, bevegelse og stillstand, det timelege og ævelege. Les kritikken av Jon Ståle Ritlands Karbonforbindelser her.
På same vis som celledelinga er sentralt voksterprinsipp, er den nye diktboka til Marte Huke gjennomsyra av ei dobling, ei spalting – som heile tida overlappar kvarandre. Huke har med diktboka Du er et levende sted skrive ei av årets betre diktbøker. Les kritikken av Du er et levende sted av Marte Huke her.
Diktboka til den kinesisk-amerikanske poeten Mei-mei Berssenbrugge kan ein sjå på som ein langsam mediterande og oppmerksam vandring i skogen, jamvel om det finst éin avstikkar til den urbane moteverda. Her møter ein lauvfroskar, roser, fjell og dammar, altså ein rik flora og fauna. Les kritikken av Hallo, rosene av Mei-mei Berssenbrugge her.
I dikta til debutanten Erlend Skjetne vert element som natur og segner veva saman og inn i forholdet mellom to menneske. Dei to bur ein stad omgjeven av natur, langt nord i landet. Det er særleg gjennom dei suggestive naturbileta at dikta reflekterer forholdet til det andre mennesket og til seg sjølv. Les kritikken av Skare av Erlend Skjetne her.
Det handlar om mennesket og politikken. Om venleiken, kjærleiken og tidas ubønhøyrlege gang i dikboka Innom av Stig Homås. Om det finst eit konstant trekk i lyrikken til Holmås, må det vere at poeten alltid plasserer mennesket i forhold til noko som er større enn individet. Les kritikken av Innom av Stig Holmås her.
Vemund Solheim Ådland skriv ein heilt særeigen, konsekvent poesi. Få samtidspoetar kan liknast med han, men han liknar på seg sjølv, også i årets bok, Årsol. Les meldinga av Årsol av Vemund Solheim Ådland her.
Morten Wintervolds diktbok Byen, byen, babyen har ein tydeleg fødselshorisont, men dikta traskar altså ikkje berre rundt i det aller næraste, men tek inn verda, på godt og vondt. Les meldinga av Byen, byen, babyen av Morten Wintervold her.
Bruks-og kamplyrikken vert ofte klaga for å gi saka forrang framføre dei kunstnariske omsyna, og vert difor kvalitativt dårleg. Antologien Alt skal bli forandra. Snart syner det motsette: det er eit diktutval som burde appellere til mange. Les kritikken av Alt skal bli forandra. Snart, redigert av Anne Marit Godal og Leif Høghaug her.