Humbaba

Det handlar om mennesket og politikken. Om venleiken, kjærleiken og tidas ubønhøyrlege gang i dikboka Innom av Stig Homås. Om det finst eit konstant trekk i lyrikken til Holmås, må det vere at poeten alltid plasserer mennesket i forhold til noko som er større enn individet. Les kritikken av Innom av Stig Holmås her. 

Vemund Solheim Ådland skriv ein heilt særeigen, konsekvent poesi. Få samtidspoetar kan liknast med han, men han liknar på seg sjølv, også i årets bok, Årsol. Les meldinga av Årsol av Vemund Solheim Ådland her.

Morten Wintervolds diktbok Byen, byen, babyen har ein tydeleg fødselshorisont, men dikta traskar altså ikkje berre rundt i det aller næraste, men tek inn verda, på godt og vondt. Les meldinga av Byen, byen, babyen av Morten Wintervold her. 

• 

Bruks-og kamplyrikken vert ofte klaga for å gi saka forrang framføre dei kunstnariske omsyna, og vert difor kvalitativt dårleg. Antologien Alt skal bli forandra. Snart syner det motsette: det er eit diktutval som burde appellere til mange. Les kritikken av Alt skal bli forandra. Snart, redigert av Anne Marit Godal og Leif Høghaug her.

Når dikta til Patrizia Cavalli vender seg mot det tilsynelatande upoetiske og trivielle i tilværet, og lader dikta med kvardagens umerkelege erfaringar, er det òg med eit medvit om at dikta snur seg bort frå den poetiske forventinga. Les kritikken her av Diktene mine vil ikke forandre verden (1974) av Patrizia Cavalli, gjendikta frå italiensk til norsk av Tommy Watz.

Boka En annen verden av Anemari Neple syner fram, i eit klart, sobert og reflekterande språk, korleis ein kan forstå sentrale punkt i Tor Ulvens tekstar. Les kritikken av En annen verden av Anemari Neple her.

Diktboka Det er berre eit spørsmål om tid. Kalenderdikt 2014–2018 av Eldrid Lunden kan ein karakterisere som ei sørgje- og tapsbok. Dikta vigde den avlidne ektemann eig eit uvanleg trykk. Les kritikken av Det er berre eit spørsmål om tid av Eldrid Lunden her.  

Kåringar er trøystelause, fantasilause og rituelle. Men skit i, for iblant er det på sin plass å gjere litt stas på noko, og særleg diktbøkene. Desse fortener ikkje berre høge terningkast og bankande hjarte. Dei fortener hundre steinar, femten fisk og ein liter vatn – og lesarar. Les meir om årets diktbøker her.

Inger Elisabeth Hansen har med utgangspunkt i autentiske notat til faren, som var ute- og krigssiglar, skrive diktboka Krysninger / Konvoi. Dikta fortel om fraktefarten og sjømannslivet, om hamnebyar og ferder over ulike havstrekk. Boka syner også fram diktets beskyttende form. Les kritikken av Krysninger / Konvoi av Inger Elisabeth Hansen her. 

I prosadikt i Håp bygger huset til Hanne Bramness møter lesaren ei rekkje hus. Det er hus i eksil, somme hus er stengde, slik som fengsel og bur, andre er opne og tilgjengelege. Les kritikken av Håp bygger huset av Hanne Bramness her.